Het is nog donker als mijn zoon en ik met de auto vanuit ons dorp richting de stad rijden. Op weg naar het gymnasium. Met zijn donkerblauwe rugzak op schoot zit hij naast me. Een beetje stil. Op het moment dat de auto bij school wordt geparkeerd zegt hij: mam, ik heb buikpijn’. ‘Dat begrijp ik’ is mijn antwoord. Tien jaar oud en dan al een dagje oefenen op het gymnasium. Als reactie op zijn buikpijn en spanning voel ik de neiging om hem een hand te geven als we richting school wandelen. In een korte flashback lopen we, net zes jaar geleden, hand in hand voor het eerst naar de basisschool. Ja, toen kon dat nog, nu is dat absoluut niet cool meer. Dit zijn typisch van die momenten waarop het voor mij even te snel lijkt te gaan. Ook op het hoogbegaafden onderwijs kwam versnellen aan de orde, hij is van groep 6 naar groep 8 overgestapt. Een periode van voorbereiding op het middelbaar onderwijs is aan ons voorbijgegaan. We staan hier ‘opeens’ voor de deur. De mentor wacht hem op, even een gezellig praatje en met pretoogjes loopt hij mee, die grote school in. Daar gaat hij. Een beetje beduusd blijf ik daar op die deurmat staan.
Het versnellen is heel goed geweest. School had er in eerste instantie totaal geen rekening mee gehouden. Thuis merkten we echter, dat het niet goed ging en het leek of hij aan het onderpresteren was. Totdat hij ons liet merken dat hij door wilde. Groep 7 overslaan en door naar groep 8. Daarover zijn we met school in gesprek gegaan. Het gaat nu beter met hem dan ooit. Hij gaat zelfs zonder morren naar school en zijn resultaten zijn goed. Gewoon goed, moet ik erbij zeggen. Het blijft iets om in de gaten te blijven houden. Regelmatig nodigt de juf hem uit voor een gesprekje. Het doel van het werk wordt besproken, de motivatie en de inzet. Het is een voortdurend bewegingsproces om hem in de groeiende mindset modus te houden.
Als coach van hoogbegaafden zie ik hoe onwijs belangrijk het is om als ouders je kind te zien en te horen in zijn of haar behoefte. Los van kaders, methodes en protocollen vertrouwen op je gevoel. In ons geval vertelde dat gevoel; versnellen. Feitelijk was het nergens op gebaseerd. In ieder geval niet op denderende schoolresultaten. Er is een behoorlijk portie lef voor nodig om vanuit je intuïtie te handelen. Vanuit het kind; om aan te kunnen geven wat er speelt, dat kan overigens verbaal en net zo goed non-verbaal zijn. Denk niet dat het bij ons makkelijk is en was om te weten: waar doen we goed aan? Het is iedere keer weer een puzzel en het kost heel wat tijd en energie voordat de puzzel compleet is. Bovendien, er ligt telkens weer een nieuwe puzzel klaar. Het stukje lef hebben komt ook vanuit school, want hoe lastig is het als (toets)resultaten het versnellen alleen maar tegenspreken? Durf je als schoolleiding te vertrouwen op wat er is? Zonder dat je dat zwart op wit hebt? Tenslotte zijn het de ouders die bereid moeten zijn om zich kwetsbaar op te stellen. Zekerheid of een bepaalde beslissing de juiste is, krijg je niet. Aan de andere kant, of die beslissing nu rationeel of intuïtief wordt genomen in beide gevallen kan het alle kanten op gaan. Belangrijk is om met je kind in verbinding te blijven. Echte verbinding in liefde en aandacht en dat kent geen onderscheid in gevoel of ratio. Vertrouw erop.
