Hoogbegaafd…een label?

Het lijkt soms zo vanzelfsprekend. Je hebt een kind met een ontwikkelingsvoorsprong. Al van kleins af aan weet je diep in je hart: mijn kind is anders. Veel ouders houden het voor zich. Je laat er niet teveel van merken. Oh, weer één die zijn of haar kind slim vindt. Wat zullen ze er wel niet van denken? Ook als je kind al ouder is kan het ontstaan, opeens, tijdens het spelen met andere kinderen bijvoorbeeld. Je ziet en merkt verschil met leeftijdgenootjes. Toch kan je twijfelen, want waarom gaat het leren lezen dan bijvoorbeeld zo moeizaam? Hoe kan het dat hij zijn naam nog niet goed uitspreekt? Je denkt: 'het komt wel goed'.

Maar als dat niet zo is? Waar kun je terecht met je vragen, je twijfels?

Toen mijn man en ik voor het eerst hoorden dat onze beide kinderen 'hoogbegaafd' waren, deed dat echt wel wat met ons. Ik ben eigenlijk wars van labels en stigma's. Toch heb ik geleerd dat het ook heel functioneel ingezet kan worden en vooral veel duidelijkheid kan geven. Achteraf weet ik dat het te maken heeft met onwetendheid. En als je weet hoe complex het kan zijn, is dat helemaal niet vreemd. We hadden enorm behoefte aan informatie, steun en begeleiding. We wisten eigenlijk helemaal niet precies wat het allemaal betekende. Laat staan hoe we ermee om moesten gaan. Wat heeft mijn kind nodig? Wat hebben wij nodig?

De ervaringen uit ons eigen gezin met twee hoogbegaafde kinderen heeft mij geïnspireerd om kinderen en volwassen te willen coachen en begeleiden. Een warm bad van begrip, vertrouwen, bevestiging, dat is wat we zelf in ieder geval nodig hadden. Het is mooi om te zien dat als ouders, samen met hun kind in beweging komen pas ècht verschil en positieve verandering ontstaat. Het is mijn diepe wens dat er veel meer bekendheid komt over hoogbegaafheid en hooggevoeligheid.

'De hoogbegaafde', of 'typisch hoogbegaafd' is geen referentiekader. Iedereen en alle omstandigheden zijn anders. Kijk naar wat iemand nodig heeft, want dat is waar het om gaat.